Dünya Kız Çocukları Günü; Güneş’e Mektup

…….Bir sürü nokta ile ifade edilebilir belki bugüne kadar yaşadıklarım. Ama son nokta, onun dünyaya geldiği tarih; 14 Haziran 2017! Bugüne kadar yaşadığımı sanmışım! Evet çok şey yaşadım. Birçok insanın yapmak isteyip yapamadıklarını, kiminin yaşamaktan bile korktuklarını, her türlü hazzı, mutluluğu, aşkı, toprağın kokusunu, güvenin huzurunu, tehlikenin heyecanını, bir kadının bakışlarını, iş hayatındaki başarının verdiği gururu… Her şeyi! Her şeyi yaşamış olduğumu sanıyordum…

İnanmanın ve şükretmenin verdiği huzur, özellikle çocuk yaşlarda beni göğe çıkarırdı. “Bundan daha güzel ne olabilir?” diye sorardım kendime. Meğer Rabbimin verdiği muhteşem bir varlık olabilirmiş… Aslında hiçbir şey yaşamamışım ben, onun her saniyesini yaşadıkça anladım ki, geçmişte yaşadıklarım bir kum tanesini doldurmayacak kadar boş.

Nefret ettiğiniz göbeğinizin, bebeğinize uyumlu bir konfor aracı olduğunu görünce onu bile seviyorsunuz.
O gaz çıkardığında siz rahatlıyorsunuz. Gözleri dolduğunda ağlayan siz oluyorsunuz, canı yandığında sizin canınız yanıyor ama bir baba olarak aslan oluyorsunuz. Gelecek daha güzel olsun diye daha çok çaba gösteriyorsunuz, küçücük eliyle parmağınızı tutsun ve hiç bırakmasın istiyorsunuz. En çok kime benziyor, kime daha çok gülüyor yarışında hep önde olmak istiyorsunuz. Eşinize daha hayran bakıyorsunuz, bu kadar muhteşem bir varlığın annesi olduğu için…

Şimdi diyorum ki oysa yaşamak Güneş’miş! Bana soruyorlar, “Kız çocuğu babası olmak nasıl bir duygu?”

Çok uzatmaya gerek yok, kısa ve net bir şekilde “Bugüne kadar yaşadığım her şeyi ama her şeyi aldılar ve küçük bir gülüşün içine sakladılar”  diye cevap verebiliyorum ancak.

Bugün Dünya Kız Çocukları Günü. Büyük Önder Mustafa Kemal ATATÜRK, çok öncesinde çocuklarımıza 23 Nisan’ı hediye etmişti. Çocuklarımız bizim geleceğimiz! Bizden aldıkları ile dünyaya kirlilik veya güzellik katacaklar! Evet yanlış anlamadınız, çünkü onlar saf  ve temiz. Onlar masum, kirli olan bizlerden birileri… Biz ne verirsek onu alacaklar.

Son zamanlarda çocuklarımıza yapılan çirkin saldırılardan dolayı haber izleyemez hale geldim… Bir çocuk annesinin karnından 18 yaşına gelene kadar ne emeklerle büyüyor. Bunları bir kenara bıraktım da bir ailenin can damarıdır onlar. Bu çocuklara kıyan kirli insanları bu duruma ne getirdi?  düşünmeden yapamıyorum!

Son söz olarak varlığımız çocuklarımıza armağan olsun, fakat lafta değil özde…

Emrah YEDEKCİ